Stilstaan bij wat jij nodig hebt

Als wandelcoach begeleidde ik vandaag een groep mantelzorgers in een rustig tempo over een groene, verstilde route. Onderweg nodigde ik de deelnemers uit tot eenvoudige, betekenisvolle oefeningen. Niet zweverig, maar juist heel aards. Praktische stappen die helpen om even los te komen van de zorgen van alledag en dichter bij jezelf te komen. Een van de deelnemers zei na afloop: “Voor het eerst in lange tijd stond ik stil bij wat ík nodig heb.” Die woorden raakten me. Want dat is precies waarom ik dit doe. Deze mantelzorgers geven zoveel van zichzelf, maar vergeten vaak hun eigen grenzen, hun eigen behoeften. Deze wandeling was een moment om dat wél te voelen. En dat is hard nodig.

Wandelcoaching als levenskunst

Wat ik elke keer weer zie, is dat wandelen in de natuur iets bijzonders teweegbrengt. Zodra je buiten bent, vertraagt alles. Je hoofd wordt stiller, je lijf ontspant, je zintuigen gaan open. Je hoeft niet meteen iets op te lossen of te begrijpen. Je mag gewoon even zijn. Voor mij is dat de kern van levenskunst: leren luisteren naar jezelf, midden in het gewone leven. En dat begint vaak met iets kleins, zoals een wandeling. Daarom geloof ik in wandelcoaching. Niet als therapie, maar als een manier van leven. Als een zachte uitnodiging om weer in contact te komen met wie je bent. Ben jij mantelzorger en voel je dat het tijd is voor jezelf? Weet dan dat je het niet alleen hoeft te doen. Soms begint goed voor jezelf zorgen gewoon met één stap. Een eerste stap in het bos. Ik loop graag een stukje met je mee.