Neem de tijd, kijk om je heen, vier elk seizoen
We leven in een tijd waarin alles in beweging is. Beelden, berichten en indrukken volgen elkaar razendsnel op. Wat vandaag aandacht krijgt, is morgen alweer vergeten. In die stroom van prikkels en snelheid is het tijdelijke niet alleen onvermijdelijk, maar ook essentieel.
Kunst maken en beleven is voor mij een tegenstem. Een manier om stil te staan bij wat voorbijgaat. Het nodigt uit om te kijken, te voelen en te accepteren dat niets blijvend is. In mijn schilderwerk onderzoek ik dat besef. Hoe kleur vervaagt en lagen elkaar bedekken. Hoe iets ontstaat en verdwijnt.
De natuur laat mij zien dat verandering geen verlies hoeft te zijn, maar onderdeel is van groei. Elk seizoen, elk lichtmoment, elk landschap is tijdelijk. Juist daarom zo vol betekenis. In een wereld die steeds digitaler en vluchtiger wordt, probeer ik met mijn werk het tastbare, het menselijke en het trage te bewaren.
Na een aantal volle, drukke weken en mijn verjaardag op tien oktober voel ik de behoefte om even op adem te komen. Geen afspraken, geen haast. Alleen ik, de frisse lucht en de stilte van de ochtend. Ik trek mijn jas aan en stap in mijn laarzen. Het is herfst. De bomen kleuren in warme tinten rood, oranje en goud. Bij elke stap vallen er bladeren om me heen. Zachtjes, als feestelijke confetti. Alles om me heen maakt zich klaar voor de winter. De geur van vochtige aarde, de kou in de lucht en het licht dat zachter wordt.
Terwijl ik wandel, dwalen mijn gedachten af. De herfst zet me aan het denken. Over het afgelopen jaar. Over waar ik nu sta. Over hoe ik ben veranderd en gegroeid. Soms gevallen en altijd weer opgestaan. Mijn verjaardag voelt als een soort mijlpaal. Ik kijk terug op: wat heb ik gedaan? Wat heb ik bereikt? Niet alleen grootse dingen, maar vooral het kleine telt. De stappen die niemand zag, maar die ik wél zette.
En ik voel ook wat ik mag loslaten. Dingen die niet meer bij me passen. Gedachten die me tegenhouden. Verwachtingen van anderen of van mezelf. De bomen doen het zonder moeite. Waarom zou ik dan blijven vasthouden? De herfst laat me zien hoe mooi verandering kan zijn. Alles verandert, niets blijft zoals het was en dat is oké. Misschien is het zelfs nodig. Want in loslaten ontstaat ruimte.
Ik merk dat er iets nieuws wil groeien in mij. Geen vastomlijnd plan, maar een gevoel. Een richting. Iets wat nog vorm krijgt. Langzaam maar zeker. En de stilte van deze ochtend helpt me het te horen. De herfst herinnert me eraan dat alles tijdelijk is. De drukte. De vermoeidheid. Maar ook het zoeken. Elk seizoen heeft haar eigen ritme en ik leer steeds meer om dat van mij te volgen.
De stilte, de kleuren en het loslaten zijn thema’s die steeds terugkeren. Wat ik buiten ervaar, krijgt binnen vorm in kleur en textuur. In mijn schilderijen zoek ik naar diezelfde gelaagdheid. Het niet-weten, het proces en het meebewegen met wat komt en gaat. Voor mij is schilderen een vorm van levenskunst. Geen strak plan, maar een open blik. Net als in de natuur is niets blijvend en juist daarin schuilt volgens mij de schoonheid. Misschien is dit ook voor jou een moment om stil te staan. Wat wil jij loslaten? Wat mag blijven? En wat wil er in jou voorzichtig groeien? Neem de tijd. Kijk om je heen. Alles heeft zijn eigen seizoen.
Op foto bij dit blog zie je een detail van een van mijn recente werken (2025). Een acrylschilderij van 100 x 150 cm op canvas. Het vangt het tijdelijke, de natuur en een beetje mijn gedachten. En ja, het is te koop. Dus als je haar in mijn levenskunstatelier wilt bekijken om een blijvend plekje wilt geven bij je thuis, neem even contact met mij op.
